در هنگام دویدن یا راه رفتن بر روی سطح زمین یا تردمیل، رکاب زدن بر روی دوچرخه ثابت یا متحرک و بسیاری از ورزش های هوازی دیگر، گوش دادن به موسیقی یک کار فانتزی و تفریحی محسوب نمی شود؛ بلکه یک ضرورت است؛ چون ریتم موسیقی و کوبش سازها و ترانه ها به فرد انرژی می دهد و همراه شدن با ریتم های تند موزیک، سرعت ورزشکار را بیشتر می کند.

در سال های اخیر تحقیقات زیادی در مورد نقش موزیک در ورزش انجام شده است و همه محققان به اتفاق نظر رسیدند که بعضی از ورزش ها بدون موسیقی غیر ممکن است و موزیک در بیشتر تمرینات هوازی تاثیر به سزایی دارد.

موسیقی در ذهن و بدن برانگیختگی ایجاد می کند و حواس فرد از درد و خستگی ناشی از فعالیت، به سمت ریتم و ملودی خود معطوف می سازد؛ به طوری که ورزشکار گذر زمان را حس نخواهد کرد؛ در نتیجه استقامت افزایش یافته و متابولیسم بهتر می شود.

موسیقی یک نوع دوپینگ مجاز محسوب می شود و سرعت فعالیت فرد را افزایش می دهد. همان طور که می دانید سطح تمرین معمولا با بالا رفتن 3 عنصر سرعت، زمان و مقاومت افزایش می یابد. برای این که موسیقی موثرتر واقع بشود، می توانید به موارد خاصی توجه کنید؛ مثلا موسیقی گوش بدهید که برای شما خاطره انگیز باشد، ترانه موسیقی باید دلنشین باشد و به شما انگیزه بدهد.

ذائقه موسیقیایی افراد با یکدیگر متفاوت است؛ ممکن است موسیقی که شما را به وجد می آورد برای فرد دیگری مناسب نباشد؛ سلیقه موسیقیایی به سن، فرهنگ، سواد موسیقی، شخصیت فردی و بسیاری از چیزهای دیگر بستگی دارد.

به تازگی وسایل ورزشی بسیار مدرنی وارد بازارهای جهانی شده اند که اپلیکیشن یا ابزارهای خاصی دارند که ورزشکار می تواند به وسیله آن موسیقی انتخاب کند که با ضربان قلبش هماهنگ باشد و به راحتی بتواند با ریتم آن پیش برود؛ انجام تمرینات ورزش به صورت ریتمیک فواید ورزش ایروبیک را به همراه دارد.

در سالن های اسپینینگ مشاهده شده وقتی موسیقی پر انرژی برای ورزشکاران می نوازند؛ خود به خود سرعت رکاب زدن آن ها بیشتر می شود. روانشناسان زیادی این موضوع را مورد بررسی قرار داده اند. موسیقی ورزشی دو ویژگی بسیار مهم دارد؛ یکی از آن ها ضرب یا سرعت آهنگ است؛ اغلب افراد با شنیدن موسیقی پر ضرب قسمتی از بدن خود را مانند سر یا دست می جنبانند؛ زیرا این نوع موسیقی در بدن جنبش ایجاد می کند. جنبیدن با ریتم موسیقی یک واکنش غریزی است؛ به طور کلی موسیقی تند و پر ضرب برانگیختگی بیشتری ایجاد می کند.

انسان داری یک خواست و پسند درونی است که با ریتم موسیقی هماهنگ می شود و می تواند سرعت تمرین را تا دو برابر افزایش بدهد. بیشتر افراد ترجیح می دهند بر روی تردمیل با ریتم موسیقی که 160 ضربه در دقیقه دارد تمرین کنند؛ اپلیکیشن های مدرن به کاربر کمک می کند سرعت خود را با شتاب و سرعت موزیک هماهنگ کنند؛ برای یک مسافت 7 دقیقه ای موسیقی با 180 ضربه در دقیقه مناسب است.

تحقیقات نشان داده بهترین هماهنگی بدن با موسیقی زمانی انجام می گیرد که ریتم موزیک 145 ضرب در دقیقه داشته باشد؛ احتمالا ریتم های بالاتر انگیزش بیشتری ایجاد نمی کنند.

بر روی دستگاه های هوازی پیشرفته امروزی که سرعت دستگاه به صورت اتوماتیک و تنها با فشار یک دکمه تنظیم می شود، مجبور نیستید برای هماهنگ سازی تلاش زیادی انجام بدهید. مویسقی مناسب فرد را به ادامه تمرین تشویق می کند و اجازه نمی دهد به خستگی جسمانی توجه نشان بدهد.

سطح تمرین به آمادگی جسمانی فرد بستگی دارد؛ بنابراین زمان و سرعت هر کس با دیگری متفاوت است. موسیقی هوشیاری مغز را نسبت به میزان تلاش کاهش می دهد؛ به طوری که فرد متوجه خستگی خود نمی شود که این به نفع ورزشکار است؛ زیرا یک مقدار فشار قدرت بدنی و استقامت را افزایش می دهد.

ضربان قلب برای تعیین سطح تمرین و زمان استراحت یا افزایش سرعت و فشار شاخص مناسبی است؛ با بالا رفتن ضربان قلب تعرق بیشتر می شود؛ فرد عمیق تر و تندتر نفس می کشد؛ اکسیژن رسانی به بافت های بدن بیشتر می شود و در نهایت سوخت و ساز افزایش می یابد و چربی سوزی سریع تر اتفاق می افتد؛ البته اگر هماهنگ با فعالیت شدید، تنفس عمیق و مناسبی نداشته باشیم ممکن است در بدن اسیدلاکتیک ترشح بشود. اسیدلاکتیک همان ماده ای است که در حین ورزش در نقاطی از بدن ایجاد درد شدید و گرفتگی می کند. تنفس عمیق و صحیح، آب رسانی به موقع به بدن و حفظ رطوبت در حین ورزش و تغذیه مناسب مانع ترشح این ماده دردآور می شود.

گوش دادن به یک موسیقی لذت بخش در هنگام فعالیت بدنی می تواند خاطره دلپذیری را در ذهن انسان به جا بگذارد و برخی از استرس هاس روانی را از بین ببرد؛ اگر بتوانیم در حین گوش دادن به موسیقی با احساسات و عواطف خواننده هم ذات پنداری کنیم، انگیزش موسیقی چند برابر و لذت بخش تر می شود.

دانشمندان معتقدند با توجه به نواحی مختلفی که در مغز وجود دارد به طور متفاوتی حواس پردازش می شوند؛ وقتی مغز در حال دریافت اطلاعات از یک حس است، از آن حس برای درک حس های دیگر کمک می گیرد؛ بنابراین حرکات بدن و موسیقی در ذهن با هم ترکیب می شود؛ به همین دلیل وقتی فرد بی حرکت نشسته است با شنیدن موزیک مورد علاقه خود در نواحی مختلف مغز فعالیت الکتریکی اتفاق می افتد و بدن با موسیقی هماهنگ می شود. این مسئله به گرایش غریزی افراد به حرکت دادن بدن با شنیدن موسیقی مربوط می شود. وقتی صدای بلندی به گوش شما می رسد، پیش از آن که مغز آن صدا را پردازش کند از جا می پرید؛ در واقع نورون های حرکتی و نورون های شنیداری با یکدیگر ارتباط مستقیم دارند؛ بنابراین هر جا موزیک هست حرکت هم هست.

صدای بم و بلند انرژی زیادی می طلبد، ریتم تند حرکات سریع را می طلبد و مغز با چنین واکنش هایی یاد آوری می کند که موسیقی مصداق گسترده ای از بدن انسان می باشد.