بیماری واریس یا همان تورم ورید یا گشاد شدن سیاه رگ شایع ترین بیماری عروقی جهان است که 20 درصد مردم دنیا به آن مبتلا هستند. این بیماری منجر به تورم و برآمده شدن رگ ها شده و علاوه بر بد منظرگی دردهای شدیدی ایجاد می کند.معمولا این عارضه در زنان 40 الی 50 ساله دیده می شود و پایین ساق پا و پشت قوزک پا را درگیر می کند. بیماری واریس اگر وخیم شود اجازه نمی دهد مواد مغذی به ماهیچه ها و پوست برسد و حتی ممکن است ایجاد زخم بکند.

عوامل گوناگونی از جمله اضافه وزن، ایستادن های طولانی مدت، لباس تنگ، نارسایی گوارشی، یبوست مزمن، ایجاد فشار و اختلال در شکل سیاه رگ و عدم خون رسانی می تواند سبب ایجاد این بیماری بشود. برای درمان واریس اغلب پوشیدن جوراب های تنگ و مخصوص توصیه می شود و بیمار باید در مواقعی که امکان دارد، طوری بنشیند یا دراز بکشد که پاها بالاتر از سطح قلب قرار بگیرند.

ورزش مهمترین عامل درمان و پیشگیری واریس به شمار می آید؛ اما کسانی که دچار واریس هستند هر ورزشی را نباید انجام بدهند. در هنگام انجام تمرینات ورزشی خون زیادی از طرف ماهیچه های ساق پا به سمت قلب پمپاژ می شود؛ این که عده ای پا را قلب دوم انسان می دانند، به همین خاطر است. در عضلات پشت پا، در قسمت ساق 3 دریچه وجود دارد که باید مانند یک تلمبه پمپاژ کنند و خون را به بالا بکشند. هر چه خون بیشتری از سمت پا به طرف قلب پمپ بشود، احتمال ابتلا به بیماری واریس کاهش می یابد.انجام تمرین هوازی با اسکی فضایی و دوچرخه ثابت از جمله تمرینات کم برخوردی محسوب می شود که به بازگشت خون از سمت رگ های پا به طرف قلب کمک کرده و فشار زیادی به مفاصل و استخوان ها وارد نمی کند.

پیاده روی نیز برای درمان و پیشگیری از واریس توصیه می شود؛ چون راه رفتن هم یک ورزش کم برخورد به شمار می آید و فشار زیادی به مفاصل و عضلات پا وارد نمی کند؛ ضمن این که گردش خون را تسریع کرده و سبب بهیود عملکرد جریان خون می شود. برای این که این روش به درمان بیماری منجر شود، باید 5 روز در هفته با مدت بیشتر از 30 دقیقه به راه رفتن بپردازید.

دویدن نرم یا جاگینگ نیز در بهبود این بیماری موثر است؛ اما باید توجه داشته باشید؛ افراد مبتلا به واریس نباید با شدت زیاد بر روی سطوح بسیار سفت مانند آسفالت خیابان بدوند؛ چون به هیچ وجه نباید به مفاصل آن ها ضربه وارد بشود و تحت فشار قرار بگیرد؛ به همین علت دویدن بر روی تردمیل برای آن ها ایمن تر از دودن در فضای بیرون است؛ زیرا سطح تسمه تردمیل انعطاف پذیر و نرم می باشد.

کسانی که مبتلا به واریس هستند و اضافه وزن زیادی دارند، باید به طور کلی دویدن را فراموش کنند و به تمرینات ساده تر مانند ورزش با اسکی فضایی بپردازند.ورزش با وزنه نیز به این گونه افراد کمک خواهد کرد. وقتی شما وزنه ای را با دستتان بلند می کنید، فشار قابل توجهی به ورید وارد می شود و خون در راه بازگشت به قلب به ورید اجوف در ناحیه شکم می ریزد. با این عمل فشار زیادی به شکم وارد شده و در اصطلاح فرد مجبور می شود زور بزند؛ در واقع بلند کردن وزنه مانع بازگشت خون به قلب شده و در زمان مناسب از شکم به سمت پاها باز می گردد.

وزنه زدن به درمان واریس کمک می کند؛ اما کار زیادی برای کاهش وزن و لاغری انجام نمی دهند. کسانی که به بیماری واریس مبتلا هستند و اضافه وزن دارند، باید هر چه سریع تر وزن خود را کاهش بدهند؛ زیرا وزن زیاد به این بیماری دامن می زند. به همین علت به آن ها توصیه می کنیم حتما به سراغ ورزش هوازی بروند و در کنار ورزش هوازی به وزنه زدن بپردازند.

ورزش هوازی به تمریناتی گفته می شود که در مدت نسبتا طولانی با شدت متوسط انجام بشود. تمرین با دوچرخه ثابت، اسکی فضایی، پیاده روی، شنا و دویدن نرم از ورزش های هوازی هستند که به درمان این بیماری کمک می کنند. تمرینات ورزشی مانند دراز و نشست، اسکوات فول رنج، لانگز و نشستن های طولانی مدت در یوگا سبب وخامت این بیماری می شوند. اگر به انجام این گونه ورزش ها علاقمند هستید حتما می بایست آن ها را کنار تمرینات هوازی انجام بدهید.